Toevoegingen die als een verduidelijking achteraf fungeren, kunnen als pendanten beschouwd worden van de elementen die met een anticiperende functie in de aanloop kunnen staan. Het element in de uitloop correspondeert met een of ander zinsdeel in de eigenlijke zin. Het heeft dan meestal ook een of ander verwijswoord in de eigenlijke zin. In de volgende voorbeelden correspondeert de uitloop respectievelijk met het lijdend voorwerp (zie 1), de bijwoordelijke bepaling van plaats (zie 2), het onderwerp (zie 3 en 4) en de bijwoordelijke bepaling van tijd (zie 5):

In deze gevallen kan de uitloop het verwijswoord bijna altijd vervangen (vergelijk met de aanloopgevallen in [21·8·3]). Vergelijk met de zinnen 1 t/m 5:

Vervanging impliceert niet dat altijd exact dezelfde plaats als het verwijswoord ingenomen kan worden, zoals zin 6 laat zien: de substantivische naamwoordelijke constituent moet achter het voornaamwoord je staan (zie hiervoor [21·4·2]).

Apart moeten hier sommige voorzetselconstituenten vermeld worden die, meer dan de gevallen 1 t/m 5 hierboven, de waarde van een nevengeschikte aanvulling hebben. Ook hier is de uitloop door komma-intonatie afgescheiden, maar een verwijswoord treedt niet op. De verduidelijkende toevoeging slaat min of meer op de hele zin; de aanvullende mededeling wordt bovendien vaak vergezeld door een woord als namelijk en kan worden voorafgegaan door en wel. Voorbeelden zijn:

Op een soortgelijke wijze worden soms ook bepalingen van gesteldheid als een soort aanvulling gebruikt, bijv.:

Als een dergelijke bepaling uit één enkel woord bestaat kan ze slechts bij uitzondering in de uitloop staan (naarmate het woord korter is, wordt de constructie stilistisch gemarkeerder). Vergelijk bijv.:

Gevallen zoals 11 t/m 15 hebben geen pendant in de aanloop.

Ook emotioneel-geladen (exclamatieve) toevoegingen zoals in de volgende voorbeeldzinnen worden in de uitloop gebruikt; anders dan de gevallen hierboven hebben ze wel een verwijswoord in de eigenlijke zin: