Een attributief gebruikt adjectief kan twee (buigings)vormen aannemen: de onverbogen vorm, die gelijk is aan de stam (bijv. rood), en de verbogen vorm, die gevormd wordt door een buigings-e aan de stam toe te voegen (bijv. rode). Welke vorm er gebruikt wordt in een specifieke context hangt af van drie grammaticale factoren:

De distributie van de buigingsmorfemen van attributieve adjectieven in het Nederlands wordt schematisch voorgesteld in Tabel 1; de asterisk (*) geeft aan dat die vorm niet mogelijk is:

De onverbogen vorm van het adjectief komt enkel voor in een indefiniete (i.e. ‘onbepaalde’; in Tabel 1 aangegeven door het indefiniete lidwoord een) nominale constituent met een het-woord (nl. het kind) in het enkelvoud. Behalve het onbepaald lidwoord kan een indefiniete nominale constituent met een het-woord als hoofd ook ingeleid worden door een 'nul'-lidwoord (bijv. oud ijzer, grof zand) of door een van de volgende woorden of woordcombinaties: geen, één, genoeg, veel, weinig, wat, een beetje, ieder, elk, enig, menig, zeker, zo’n, zulk een, wat een, wat voor een, welk (bijv. geen mooi boek, genoeg fijn zand, zulk oud huis). In alle andere contexten wordt in principe de verbogen vorm van het adjectief gebruikt.

In de volgende paragrafen bespreken we uitzonderingen op deze basisregel. Er zijn adjectieven die nooit een buigings-e krijgen omdat ze op een bepaalde klank of klankcombinatie eindigen (zie 6.2.1.2). En sommige combinaties van adjectief + substantief vertonen variatie: daarin is de onverbogen vorm mogelijk, of zelfs gebruikelijk (zie 6.2.1.3).

Hieronder besteden we aandacht aan de uitspraak van sommige medeklinkers voor een buigings-e, de verbogen vorm van combinaties van adjectieven, de buigings-e in krantenkoppen, en nog een uitzondering op de basisregel: attributief gebruikte superlatieven.