Zoals gezegd kan een meewerkend voorwerp al dan niet in de vorm van een voorzetselconstituent met aan verschijnen. Dikwijls bestaan beide mogelijkheden naast elkaar, dat wil zeggen dat eenzelfde constituent niet alleen zelfstandig maar ook als deel van een voorzetselconstituent de functie van meewerkend voorwerp kan vervullen. De plaatsingsmogelijkheden in de zin zijn dan evenwel niet dezelfde: een voorzetselconstituent kan verder naar achteren in een zin voorkomen. Vergelijk:

Hierop wordt nader ingegaan in [21.4.7] wat het middenstuk van de zin betreft en in [21.7.2.2/i] wat de laatste zinsplaats betreft. Soms is een meewerkend voorwerp met aan zelfs eerder mogelijk op de laatste zinsplaats dan in het middenstuk van de zin: zie de voorbeelden 5 en 6 hieronder.

Bij sommige werkwoorden is een meewerkend voorwerp met aan (vrijwel) uitgesloten, met name bij:

beletten benijden (be)sparen gelasten inboezemen smeken telefoneren toeroepen vergeven

Verder is de mogelijkheid tot het gebruik van aan mede afhankelijk van de aard van het lijdend voorwerp. Is dit een abstract substantief, of heeft het gezegde met het lijdend voorwerp het karakter van een werkwoordelijke uitdrukking, dan is een meewerkend voorwerp met aan veelal onmogelijk. Vergelijk:

Andere voorbeelden waar aan (vrijwel) uitgesloten is, zijn:

Toch zijn, met een verschil in plaatsing in de zin, bijv. wel naast elkaar mogelijk: