De distinctieve kenmerken van εi kunnen worden gespecificeerd door de distinctieve kenmerken voor de begin- en eindklank van de diftong apart weer te geven, respectievelijk [–hoog, +laag, –gespannen, –rond, –achter] en [+hoog, –laag, +gespannen, –rond, –achter]. Deze weergave gaat er wel van uit dat de plaatskenmerken voor de begin- en eindklank van de diftong gelijk zijn, maar dit is voor veel sprekers niet het geval.

De εi komt niet voor als er een r in dezelfde lettergreep staat (een tautosyllabische r), omdat r een centraliserend effect heeft op de voorafgaande klinker. Dit effect is in strijd met de sluitende beweging die de tong maakt bij de articulatie van εi.

Zie Booij (1995: 6-7).

Binnen een lettergreep kan εi niet gevolgd worden door de glijklank w, wellicht omdat de tongpositie bij de eindklank van de diftong (nl. i) veel hoger is dan bij de articulatie van de glijklank w, waarbij de tong zich laag in de mond bevindt.

Zie (Booij 1995: 7).