Tot het tweede type behoren de nominalisaties die gemaakt worden met behulp van een infinitief-afleiding en de determinator het . Enkele voorbeelden:

Bij nominalisaties van dit type kan het lijdend voorwerp uit de corresponderende zin zowel voor als achter de kern komen te staan. Wanneer het voor de kern komt te staan (zoals in 4a), heeft het de vorm van een naamwoordelijke constituent zonder determinator (vergelijk 4a met 4b). Wanneer het lijdend voorwerp erachter komt te staan (zoals in 4c), moet het gerealiseerd worden in de vorm van een voorzetselconstituent die wordt ingeleid door van. Vergelijk de volgende zinnen:

Het indirect object (meewerkend of belanghebbend voorwerp) uit de corresponderende zin kan zowel voor als achter de kern staan. Voor de kern kan het indirect object in de vorm van een naamwoordelijke constituent (zie 5a en 6a) en een voorzetselconstituent (ingeleid door aan (zie 5b) of voor (zie 6b) gerealiseerd worden. Het kan echter alleen voor de kern staan als ook het lijdend voorwerp aan de kern voorafgaat. (Vergelijk 5a en 5b met 5c en 6a en 6b met 6c.) Wanneer het indirect object achter de kern staat, moet het gerealiseerd worden in de vorm van een voorzetselconstituent (die ook weer door aan of voor wordt ingeleid). (Vergelijk 5d met 5e en 6d met 6e.)

Het onderwerp uit de corresponderende zin kan net als bij nominalisaties van type 1 (zie [14.8.2]) op twee manieren gerealiseerd worden:

Wat de plaats van voorzetselconstituenten in het algemeen betreft, geldt dat wanneer het lijdend voorwerp uit de corresponderende zin voor de kern wordt gerealiseerd, iedere voorzetselconstituent zowel ervoor als erachter kan komen te staan. Vergelijk de volgende (a)- en (b)-zinnen:

Wanneer het lijdend voorwerp in de vorm van een voorzetselconstituent achter de kern wordt gerealiseerd, mogen andere voorzetselconstituenten niet voor de kern komen te staan. Voorbeelden (vergelijk 12 met 5d: