De aan het Frans ontleende adjectieven bête, frêle, louche en luxe worden met eind-sjwa uitgesproken in contexten waarin Nederlandse adjectieven een verbogen vorm hebben zoals in Dat is een louche zaak (vgl. Dat is een nieuwe zaak). In contexten waarin adjectieven onverbogen zijn, is er een verschil tussen de uitspraak in Nederland en in België. In Nederland worden deze adjectieven dan zonder de eind-sjwa uitgesproken, zoals in Dat is een luxe hotel (vgl. Dat is een mooi hotel), terwijl men de slotklinker gewoonlijk wel uitspreekt in het Belgisch-Nederlands.

Zie ook Taaladvies.net .

Adjectieven die eindigen op andere klinkers, kunnen wel een buigings-e krijgen; het gaat om adjectieven die eindigen op een u, een e, een y of een tweeklank. In de uitspraak wordt dan een glijklank ingevoegd (/j/ of /w/), om het hiaat tussen de klinkers te vermijden. Bijvoorbeeld:

Waarom krijgen deze adjectieven wél een buigings-e en die in (1)-(8) niet? Van Oostendorp (2000: 100) geeft hiervoor de volgende verklaring.

Zie ook Tummers (2005: 53).

Als de eindlettergreep van het adjectief onbeklemtoond is, wordt er geen buigings-e toegevoegd, zoals in (1)-(8): béíge, róze, timíde, morbíde, kínky, séxy, índigo, líla en káki. Als de eindlettergreep beklemtoond is, krijgt het adjectief wel een buigings-e, zoals in (i)-(v): móé, gedwéé, crú, vríj en lúí.