Het bereik bij partiële negatie is het gemakkelijkst te demonstreren aan de hand van zogenaamde correctiezinnen, waarin tegenover het ontkende element iets anders geplaatst wordt:

Bereik beperkt zich niet tot negatie, maar komt bijvoorbeeld ook voor bij kwantificerende uitdrukkingen als alle kinderen. Waarom dit punt hier? Als je het wilt behouden, dan ook uitleggen wat kwantificerende en modale uitdrukkingen zijn. Of expliciet voorbeelden bespreken. Je zegt nu bijvoorbeeld niet dat alle een kwantificerende uitdrukking is. In (4) staat alle kinderen in het bereik van niet, maar in (5) is dit precies omgekeerd: daar staat niet ziek in het bereik van alle kinderen.En wat betekent dat precies, dit verschil in bereik? Ik vind (4) trouwens heel gek. Is dat om te zeggen 'Alle kinderen zijn gezond'?

Bereik correspondeert in veel gevallen met 'gaat vooraf aan en staat in de buurt van', maar dat is niet noodzakelijk: in (6) heeft de negatie niet in het midden van de zin bereik over het onderwerp een oplossing op de eerste zinspositie:Ik zou zeggen zinsnegatie, want 'Het is niet zo dat er een oplossing te vinden was'?

Er is hier dus geen simpel verband tussen zinsvorm en interpretatie. Een vergelijkbaar geval is (7), waar alle hout aan het begin van de zin in het bereik staat van de negatie die deel uitmaakt van de constituent geen timmerhout achteraan.Ik begrijp (6) ook niet! Is dat een uitdrukking? Ik kom 'm in het corpus hedendaags nederlands 2x tegen. Verder zijn er helemaal geen relevant zinnen met 'Alle ... is geen ...'. Is er niet een meer doorsneevoorbeeld om dit punt te illustreren?

De mogelijkheid dat een negatie bereik kan hebben over een constituent links ervan, maar dat niet per se hoeft, kan leiden tot al of niet bedoelde dubbelzinnigheid (ambiguïteit):Als je dit uitspreekt, zijn ze vormelijk ook verschillend: eerste lezing Ik kan óók niet zwemmen, tweede lezing Ik kan ook níet zwemmen. En er is ook nog de lezing 'Een andere vaardigheid die ik niet heb is zwemmen' Ik kan ook niet zwémmen

In dergelijke gevallen kan intonatie de dubbelzinnigheid opheffen: Ik kan óók niet zwemmen vs. Ik kan ook níet zwemmen.

Aan de hand van bereik valt ook het betekenisverschil tussen de werkwoorden hoeven en moeten uit te leggen:

Hoeven in (9a) staat in het bereik van niet, terwijl de rol van niet bij (9b) juist omgedraaid is: niet staat hier in het bereik van moeten. Beide werkwoorden noemen we polaire uitdrukkingen: hoeven is een negatief-polaire uitdrukking en moet in het bereik van een negatie staan. Moeten daarentegen is (in het Nederlands-Nederlands) een positief-polaire uitdrukking en kan niet in het bereik van een negatie staan. Daar moet meteen bij aangestipt dat voor veel sprekers van het Nederlands in België en Suriname moeten niet positief-polair is. Voor zulke sprekers is (9b) ambigu tussen de lezingen ‘het is niet noodzakelijk dat je komt’ en ’het is noodzakelijk dat je niet komt’, waarbij die eerste lezing zelfs de meest gewone kan zijn. Zie ook 29.5 Polaire uitdrukkingen en verplichte ontkenning.

In het voorbeeld hieronder staat het negatie-element niet in de ingebedde zin dat de maan niet van groene kaas gemaakt is:

In dit voorbeeld kan niet geen bereik hebben over de gehele zin (de matrixzin) Ik beweer dat .... Dit betekent dat (8) niet gebruikt kan worden voor de betekenis ik beweer niet dat de maan van groene kaas gemaakt is. Omgekeerd zijn er wel werkwoorden en predicaten waarbij de negatie weliswaar in de matrixzin staat, maar juist betrekking kan hebben op de ingebedde zin. De vaktermen hiervoor zijn negative raising of negative transport:

De varianten met de negatie in de matrixzin zijn over het algemeen indirecter, beleefder, minder cru dan die waarin de negatie in de bijzin staat.

Bij predicaten die negative raising toelaten, kan een negatie in de hoofdzin een negatief-polaire uitdrukking zoals hoeven, ook maar of een zier in de bijzin mogelijk maken:

iIk denk niet dat je hoeft te komen.

iiWe hopen niet dat er ook maar iets gebeurt.

iiiWe hebben niet het idee dat het hun een zier kan schelen.

Niet alle taalgebruikers accepteren al deze voorbeelden.

Van der Wouden (2002), Horn (1985)Paardekooper (1981)Laurence Horn: Negation , Hoeksema (2017), Gajewski (2007)Collins (2014), Rullmann (1995), Seuren (1976), Giannakidou (2017), De Swart (2000), Bylinina (2018)