Vooral in gesproken Nederlands is het heel gewoon om voorzetselconstituenten als nabepaling of als complement binnen een naamwoordelijke constituent (zie respectievelijk [14·5·3·6/i] en [14·6·2]) op de laatste zinsplaats te zetten. Met name een voorzetselconstituent ingeleid door het voorzetsel van kan heel gemakkelijk loskomen van de naamwoordelijke constituent en achteraan in de zin staan. Voorbeelden van een dergelijke achteropplaatsing zijn:

Een factor die achteropplaatsing mee in de hand kan werken is de complexiteit van de voorzetselconstituent. Van een complexe voorzetselconstituent is bijvoorbeeld sprake als een substantief uit de voorzetselconstituent zelf ook een nabepaling of een complement bij zich heeft die zelf ook weer uit een voorzetselconstituent of een betrekkelijke bijzin bestaat. In de nu volgende voorbeeldzin:

is het substantief keuken uit de afgesplitste van -bepaling kern van een naamwoordelijke constituent ( een Romeinse keuken ) waarin de voorzetselconstituent ingeleid door uit nabepaling is. Deze nabepaling zelf bevat nog eens een van -bepaling bij het substantief helft en die bepaling op haar beurt weer een door het voorzetsel na ingeleide bepaling bij het substantief eeuw . Met andere woorden uitgedrukt: de voorzetselconstituent met uit is 'ingebed' in de eerste van -bepaling, de tweede voorzetselconstituent met van is 'ingebed' in die met uit , enz. De structuur van de complexe naamwoordelijke constituent uit 6 kan met haakjes weergegeven worden zoals in 7, waarbij de respectieve substantivische kernen gecursiveerd zijn:

In de regel kan alleen de minst 'ingebedde' voorzetselconstituent afgescheiden en achteropgeplaatst worden. Weliswaar is in het gegeven voorbeeld afsplitsing bij uit niet uitgesloten (zie 8), maar afsplitsing bij de eerste van -bepaling zoals in 6 is in ieder geval de meest voor de hand liggende:

In de volgende zinnen echter ligt het enig mogelijke punt van afsplitsing bij het eerste voorzetsel. Vergelijk:

Vergelijk nu met de voorbeelden 6 t. e.m. 11 de volgende gevallen:

De voorzetselconstituenten die in de zinnen 12 t.e.m. 14 achterop staan, zijn bepalingen bij een naamwoordelijke constituent inclusief een eerste (en in 14 ook een tweede) voorzetselconstituent als nabepaling of complement (het gedeelte dat hieronder bij de weergave van de structuur van de complexe naamwoordelijke constituenten telkens onderstreept is). Daarom gebeurt de afscheiding niet bij het eerste voorzetsel. Met haakjes weergegeven worden de voorbeelden:

Als de nabepaling in de nabepaling daarentegen uit een betrekkelijke bijzin bestaat, kan ze wel apart op de laatste zinsplaats staan, hoewel ze meer 'ingebed' is. Vergelijk bijv. 18 met 15 t/m 17:

In deze laatste zin is de relatiefzin nabepaling alleen bij het kern-substantief berekeningen, dat zelf weer deel uitmaakt van een van -bepaling bij gevolg. Voor een beperking bij achteropplaatsing van nabepalingen in verband met accentuering zie men [21·7·3·3].

Bij een aantal constructies kennen de voorzetselconstituenten de mogelijkheid van achteropplaatsing niet. Die constructies hebben een andere structuur dan de tot nog toe besproken gevallen. Het betreft hier ten minste de volgende types: