De werkwoorden beogen, menen, vergeten, wagen, weigeren en wensen kunnen alleen gecombineerd worden met een infinitief met te. Ze zijn niet-verplicht groepsvormend, dat wil zeggen dat ze zowel groepsvormend als niet-groepsvormend gebruikt kunnen worden. Het getalsonderwerp van bovenstaande werkwoorden is tevens geïmpliceerd onderwerp van de infinitief. Een en ander moge blijken uit onderstaande voorbeelden. In de (a) -zinnen is er sprake van groepsvorming, in de (b) -zinnen niet.

Uit 6 blijkt dat het al dan niet groepsvormend gebruik van het werkwoord invloed kan hebben op de vorm van de ontkenning (geen in 6a, niet in 6b).

Naargelang menen wel of niet groepsvormend gebruikt wordt, kan er sprake zijn van een lichte betekenisnuance. Zo kan menen in 2a (groepsvormend gebruikt) iets negatiever klinken: 'hij veronderstelde ten onrechte, hij verkeerde in de waan...', terwijl de betekenis in 2b neutraler is: 'hij dacht, was (oprecht) van mening...'. Voor enkele andere voorbeelden zie men [18.5.1.2/1], categorie [b].

Met het al dan niet groepsvormende gebruik van deze werkwoorden hangt ook samen het voorkomen van specifieke en niet-specifieke onbepaalde constituenten als lijdend voorwerp van de infinitief. In zinnen waar de bovengenoemde werkwoorden groepsvormend gebruikt zijn, zijn de bedoelde onbepaalde constituenten doorgaans als specifiek onbepaald te interpreteren, in niet-groepsvormende constructies doorgaans als niet-specifiek onbepaald. Vergelijk: