De hulpwerkwoorden van modaliteit kunnen ook zonder infinitief voorkomen. Men kan stellen dat ze dan als zelfstandig werkwoord fungeren. De meeste mogelijkheden doen zich voor bij de oneigenlijk-modale. Aan het hulpwerkwoord kan meestal in theorie wel een infinitief toegevoegd worden. Welke of wat voor soort infinitief dat is, wordt in veel gevallen bepaald door andere in de zin voorkomende taalelementen, die aan bepaalde syntactische en/of semantische voorwaarden voldoen en hieronder 'uitbreiding' genoemd worden. De gevallen waarin sprake is van een dergelijke systematische uitbreiding, met de daarmee corresponderende mogelijke toevoeging van een infinitief, vallen in zeven groepen uiteen. De toevoeging van een infinitief is in de praktijk overigens soms heel ongewoon, met name in de groepen [2], [4], [6], [7] en in mindere mate [3].

In een groot aantal gevallen komt geen (systematische) uitbreiding voor van de types die in 1 hierboven vermeld zijn. Welke infinitief eventueel kan worden toegevoegd, moet uit de context worden opgemaakt. Vaak is in de praktijk de toevoeging van een infinitief ook hier weer ongewoon of (vrijwel) onmogelijk.

De context kan uiteraard een groot aantal verschillende infinitieven mogelijk maken. Zo bepaalt de omstandigheid wat de spreker van zin 33 aan het doen is, of die zin moet worden aangevuld met schrijven, intypen, lezen, onderstrepen, corrigeren, uitvlakken, van buiten leren, enzovoort.