Veertig en vijftig worden uitgesproken met een /f/ aan het begin, en zestig en zeventig met een /s/.

Zie Rooryck et al. (2010) voor de hypothese dat de stemloosheid van de initiële consonant van deze telwoorden het gevolg is van assimilatie met een onzichtbare /t/, nl. /t + v/eertig > [t + f]eertig, en een daarop volgende /t/-deletie, nl. [t + f]eertig > [f]eertig.

In Nederland komt ook wel de stemhebbende uitspraak van deze beginklanken voor, maar het is onduidelijk of dit gebruik tot de standaardtaal gerekend kan worden. In samenstellingen (zoals 42, 58, 63, of 74) beginnen zestig en zeventig doorgaans ook met een stemloze klank (maar ook in deze gevallen komt in Nederland de stemhebbende variant voor), maar worden veertig en vijftig juist wel met de stemhebbende v uitgesproken.

Zie ook Taaladvies.net over de uitspraak van veertig en vijftig  en van zestig en zeventig .

Complexe telwoorden boven de 100 worden, net als die onder 100, als één woord geschreven: honderdentwee of honderddertien. De delen van telwoorden boven de 1000 worden echter los van elkaar geschreven, zoals duizend en twee of tweeduizend zestien. Daarmee ziet een telwoord als negenenvijftig er meer uit als een woord dan bijvoorbeeld duizend en twee, dat er meer als een woordgroep uitziet. Booij (2009) betoogt daarom dat de constructie van complexe telwoorden in het Nederlands deels een morfologische maar deels ook een syntactische aangelegenheid is.

Complexe telwoorden zoals vierendertig, honderd(en)twee of duizend (en) zeven bevatten alle het tussenvoegsel -en- en doen daardoor denken aan woordgroepen (met nevenschikking). Ondanks dit woordgroepachtige karakter kunnen deze telwoorden als basis voor woordvorming dienen: rangtelwoorden worden op basis van deze telwoorden gevormd door het achtervoegsel -de of -ste toe te voegen (bijv. vierendertigste, honderdentweede, duizend(en)zevende).

Booij concludeert dat de telwoorden tussen 1 en 20 en de veelvouden van 10 (bijv. twintig, dertig, veertig, etc.) duidelijk woorden zijn (die alle in het mentale lexicon worden opgeslagen). De telwoorden tussen 21 en 99 kunnen ook als woorden beschouwd worden. Booij geeft daarvoor het argument dat de volle vocaal in het voegwoord en dof geworden is in deze telwoorden (en wordt uitgesproken als [ən]),

Er zijn echter ook sprekers van het Nederlands die de -en- in dergelijke telwoorden wel met een volle vocaal uitspreken. Dit is voornamelijk het geval in langzaam en nadrukkelijk taalgebruik.

wat erop wijst dat en een soort verbindingselement geworden is (bijv. een-en-vijftig), vergelijkbaar met andere Nederlandse samenstellingen waarin -en- ook een verbindingselement is, zoals boek-en-plank.

Hier zou men kunnen tegen inbrengen dat in samenstellingen als boekenplank de additieve betekenis van het verbindingselement -en- ontbreekt, terwijl die betekenis bij gelede telwoorden wel aanwezig is (bijv. eenenvijftig = 50 + 1). Het verbindingselement -en- is echter bij telwoorden niet noodzakelijk voor een additieve interpretatie: ook honderd drie wordt additief geïnterpreteerd (100 + 3). Bovendien kan het verbindingselement -en- ook in andere samenstellingen verschillende betekenissen aannemen, bijvoorbeeld kriekenbier = ‘bier gemaakt van krieken’, trappistenbier = ‘bier dat door monniken wordt gebrouwen’, vrouwenbier = ‘bier dat doorgaans in de smaak valt bij vrouwen’.

De telwoorden boven de 100 (alsook boven de 1000) daarentegen, kunnen als woordgroepen beschouwd worden, omdat ze het ongereduceerde woord en (d.w.z. niet met een doffe klank uitgesproken) kunnen bevatten en dus de vorm hebben van (syntactische) nevenschikking.

Dit is zeker het geval bij getallen boven de 1000, wat bij deze woorden ook hieraan te zien is dat die los van elkaar geschreven worden.