Naamwoordelijke constituenten met een substantivische kern staan slechts bij uitzondering op de laatste zinsplaats. Er zijn een paar gevallen te noemen.

De aanvulling van de werkwoorden heten, luiden en noemen kan altijd achterop. De neiging om deze aanvulling achteraan te plaatsen is sterker naarmate men ze als informatief belangrijker voorstelt en/of als ze meer uitgebreid is. Voorbeelden zijn:

In de (b)-zinnen treedt in gesproken taal een duidelijke intonatiebreuk op, in geschreven taal wordt een dubbele punt gebruikt. De volgorde van 1b kan als expressiever dan die van 1a beschouwd worden. De volgorde van 2b is bovendien stilistisch fraaier dan de volgorde van 2a.

Vooral in ambtelijke en in journalistieke teksten komen verder constructies voor als de volgende, waarbij een substantivisch onderwerp of een lijdend voorwerp op de laatste zinsplaats staat.

Het achteropgeplaatste zinsdeel vormt in deze voorbeelden telkens de informatieve kern. Andere voorbeelden van een dergelijke 'expressieve' plaatsing zijn:

Opsommingen kunnen altijd achter de tweede pool staan. Hoe langer ze zijn, hoe groter de neiging wordt die men heeft om ze achterop te plaatsen, bijv.:

Speciale vermelding verdient het gebruik van bevelzinnen of aansporende zinnen met scheidbare werkwoorden, zoals in de volgende (b)-zinnen, waar het lijdend voorwerp op de laatste zinsplaats staat:

Door deze plaatsing komt de informatieve kern duidelijker op het werkwoord zelf te liggen. Het accent kan in de (b)-zinnen alleen op het scheidbare deel van het werkwoord liggen, in de (a)-zinnen kan het accent ook op de naamwoordelijke constituent liggen (deze vormt dan de informatieve kern).