Strikt genomen vormt een zin als 9 niet de pendant van een bevelende zin zoals 4, maar veeleer van een omschrijving daarvan, namelijk:

De rompzin waarin de afhankelijke zin in de directe rede (het citaat) ingebed is, kunnen we een 'citaatinbedder' noemen. Zo'n citaatinbedder bevat gewoonlijk een 'spreekwerkwoord', hetzij expliciet (het werkwoord zeggen of een synoniem daarvan; bij vragende zinnen het werkwoord vragen; een werkwoord dat een wijze van spreken uitdrukt, zoals roepen, fluisteren), hetzij impliciet (een equivalent van een 'spreekwerkwoord', zoals opmerken, vervolgen, oordelen, vinden, verduidelijken, verzekeren), bijv.:

Ook werkwoorden die een interpretatie van of een waardeoordeel over het geciteerde geven, komen voor, bijv.:

In gevallen als iv en v is de relatie tussen het werkwoord in de rompzin en het citaat onrechtstreeks. Dat blijkt uit het feit dat zulke gevallen met directe rede niet zomaar in de indirecte rede om te zetten zijn (in een dat- of of -zin). Mogelijke omschrijvingen zijn, in het geval van iv, 'de minister verdedigde zijn besluit door te zeggen: (...)', en voor v ' moeder kwam tussenbeide met de woorden (...)'.

Nog verder verwijderd is het verband als het werkwoord uit de citaatinbedder helemaal niets meer met 'spreken' te maken heeft, maar een begeleidende activiteit of werking uitdrukt, zoals in:

Bedoeld wordt in deze gevallen 'terwijl hij zijn glas leegdronk, zei hij (...)', 'Toen hij zei (...) trok hij wit weg', of iets dergelijks. Aangezien zulke zinnen - en in mindere mate ook zinnen als iv en v - lang niet voor alle taalgebruikers even acceptabel zijn, is het niet aan te bevelen in citaatinbedders andere werkwoorden te gebruiken dan 'spreekwerkwoorden'. Zie ook(2.2.3, sectie 2, categorie 4[5]).

Een afhankelijke zin kan al dan niet door een komma gescheiden worden van een rompzin of een andere afhankelijke zin. In dit boek wordt slechts in één geval een voorschrift voor dit kommagebruik gegeven, namelijk in het geval van de betrekkelijke bijzin (zie(14.5.3.8.iii, sectie 2)). Voor alle andere gevallen geldt dat de komma een leesteken is dat een pauze aangeeft, en geen middel om de grammaticale structuur van een zin aan te duiden.

In een zin als i:

is een komma onontbeerlijk: bij normaal lezen is er een pauze tussen afhankelijke zin en rompzin, mede doordat er een intonatieverschil tussen beide zinnen merkbaar is.

Voor voorbeeld ii:

geldt dit niet: een pauze na de korte rompzin Hij zei is ongewoon; de zin kan gemakkelijk 'in één adem' en op dezelfde toonhoogte worden uitgesproken. Dit wil echter niet zeggen dat een pauze na zei onmógelijk is. Wie deze pauze wil aanbrengen, zal een komma plaatsen.

Het gebruik van komma's is geen grammaticale, maar een stilistische, dus uiteindelijk een subjectieve kwestie.