De ’t kofschip-regel maakt gebruik van abstracte onderliggende vormen. Zo wordt de stam van het werkwoord krabben weergegeven als /krɑb/, en daarom krijgen we -de als verledentijdssuffix. Als deze stam als persoonsvorm wordt gebruikt, is de fonetische vorm krɑp, en dus is krɑb een abstracte onderliggende vorm die in isolatie niet gehoord wordt. Er is ook een andere analyse mogelijk, zonder abstracte fonologische vormen. In zo’n analyse wordt de fonetische vorm van woordvormen en afgeleide woorden bepaald door analogie met bestaande woorden. Een argument voor deze analogische benadering wordt gegeven in Ernestus & Baayen (2004). Sommige taalgebruikers maken namelijk afwijkende verleden-tijdsvormen zoals krɑptə voor het werkwoord krabben, en tɔptə voor het werkwoord tobben. Dit kan verklaard worden doordat taalgebruikers kijken naar werkwoordsvormen met een vergelijkbare fonologische bouw. Na een stam met een ongespannen klinker krijg je vrijwel altijd -te, zoals in kapte en kopte. Vormen als krabde en tobde zijn dus uitzonderlijk. Door analogie kunnen zo ook krapte en topte gemaakt worden. Dit veronderstelt dat in het lexicon woorden door paradigmatische betrekkingen met elkaar verbonden zijn.

De stamfinale obstruenten van de verledentijdsvormen in Tabel 1 en die in verbogen voltooide deelwoorden ondergaan geen Finale Verscherping, ook al staan ze in een coda. Dit is te verklaren door aan te nemen dat de coronale obstruent van het verledentijdssuffix onderliggend niet gespecificeerd is voor het kenmerk [stem]. Dit deels ongespecificeerde segment kan worden weergegeven door de letter D. Men noemt dergelijke niet voor alle kenmerken gespecificeerde klanken archifonemen. Het kenmerk [+stem] van de beginconsonant van het verledentijdssuffix kan verkregen worden door spreiding van dit kenmerk vanaf de slotconsonant van de stam (Booij 1995: 62):

Omdat het kenmerk [+stem] zich niet uitsluitend in een coda bevindt, maar ook in een aanzet, is het niet onderhevig aan Finale Verscherping die vereist dat de obstruent zich alleen in een coda bevindt. Het optreden van het kenmerk [+stem] bij een obstruent in een coda wordt dan dus gerechtvaardigd door de verbinding van de obstruent met een aanzet.