Bij suffixen die met een medeklinker beginnen, is het niet zo gemakkelijk te zien of ze aparte domeinen van lettergreepverdeling vormen. In een woord als eetbaar met de lettergreepverdeling eet.baar bijvoorbeeld, zou er ook een lettergreepgrens vallen tussen de t en de b als het suffix -baar geen apart domein van lettergreepverdeling zou vormen. Een lettergreep kan immers niet beginnen met de consonantcluster tb-. Er zijn echter andere redenen om de in (1) genoemde suffixen als zelfstandige prosodische woorden te beschouwen: ze bevatten altijd een volle vocaal, en qua klemtoonpatroon zijn woorden met deze suffixen identiek aan samenstellingen. Zo hebben het zelfstandig naamwoord draagbaar (‘brancard’), een samenstelling, en het bijvoeglijk naamwoord draagbaar (‘kunnende gedragen worden’), een afgeleid woord, precies dezelfde fonologische bouw, met allebei een hoofdklemtoon op het eerste deel draag, en een bijklemtoon op het tweede deel baar. Fonologisch zijn woorden met dergelijke suffixen dus gelijk aan samenstellingen.

De status van prosodisch woord van deze suffixen blijkt ook uit het verschijnsel dat een deel van een woord kan worden weggelaten onder identiteit met (een deel van) een ander woord. De voorwaarde voor weglating blijkt te zijn dat het weggelaten deel een zelfstandig prosodisch woord is. Daarom kunnen delen van samenstellingen, die ieder op zich een prosodisch woord vormen, weggelaten worden, maar ook sommige suffixen:

Zie Booij (1985).

Maar bij suffixen die geen zelfstandig prosodisch woord vormen kan dat niet:

Met betrekking tot lettergreepverdeling is er een asymmetrie te bespeuren tussen prefixen en suffixen. Zoals we zagen, hebben suffixgrenzen, met uitzondering van de in (1) genoemde suffixen, geen effect op de lettergreepverdeling; met prefixgrenzen daarentegen valt in het Nederlands wel altijd een lettergreepgrens samen. Zo valt er in het werkwoord verassen (/vɛrɑsən/ of vərɑsən) een syllabegrens tussen de r en de ɑ, en op die manier kunnen we het verschil horen met het werkwoord verrassen, waarin de r ambisyllabisch wordt gerealiseerd, en dus ook bij de tweede lettergreep hoort.

Verder wordt een sjwa altijd gedeleerd voor een volgende vocaal binnen hetzelfde prosodische woord (bijvoorbeeld: zonde + -aar > zondaar), maar niet over een prefixgrens heen: beademen wordt niet uitgesproken als ba.də.mən, maar als bə.a.də.mən.

Dat impliceert niet dat alle prefixen zelfstandige prosodische woorden zijn. Een prefix als be- bevat alleen een sjwa, en kan dus geen prosodisch woord zijn, omdat deze prosodische constituent minimaal een volle klinker vereist. Een woord als beadem kennen we daarom de volgende prosodische structuur toe:

Een vergelijkbaar prefix is ge-. In het voltooid deelwoord geademd verdwijnt de sjwa van het prefix niet voor de volgende klinker a. Het prefix ver- heeft voor veel taalgebruikers vər als fonologische vorm, en heeft dan dezelfde prosodische status als be- en ge-: wel een lettergreep, maar niet een prosodisch woord. Een prefix als achter- (als in achterhalen) kan daarentegen wel als zelfstandig prosodisch woord functioneren, omdat het een volle vocaal bevat; het heeft dan ook een eigen, secundaire, klemtoon, op de eerste lettergreep: àchterhálen. Veel prefixen met een volle vocaal kunnen zelfs de hoofdklemtoon van een woord dragen, zoals het prefix on- in ónzin. Dit prefix vormt daarom zelf een prosodisch woord. We merken dit ook bij de verdeling van woorden met on- in lettergrepen: in een woord als onaardig valt een lettergreepgrens direct na de n: on.aar.dig. We zien hier opnieuw een asymmetrie tussen morfologische en prosodische structuur: een prefix als on- is een gebonden morfeem, maar wel een zelfstandig prosodisch woord. Dit geldt ook voor prefixen als ex-, her-, multi-, en super-.

Booij & Rubach (1984), Booij (1985, 1995), Booij & van Santen (2017), Van Oostendorp (2003).