Zowel in Vlaanderen als in Nederland doet zich een diaglossische taalsituatie voor, die door Auer (2005) wordt voorgesteld als een kegelvormig figuur. Onderaan is er een breed niveau van dialecten die veel (onderlinge) variatie vertonen, en bovenaan een niveau van een vrij uniforme standaardtaal: Belgisch-Nederlands in Vlaanderen en Nederlands Nederlands in Nederland.

Tussen deze twee niveaus zitten zowel in Nederland als in Vlaanderen taalvariëteiten die een supra-regionale verspreiding hebben en die zowel situationeel als stilistisch minder formeel zijn dan de respectieve standaardtalen.

Zie Geeraerts & Van de Velde (2012).

In Vlaanderen wordt deze supra-regionale variëteit – die met name op het gebied van de uitspraak veel interne variatie vertoont –

Zie Rys & Taeldeman (2007), Geeraerts & Van de Velde (2012: 534).

aangeduid met de term tussentaal.

Zie Taeldeman (1992); ook wel met een pejoratieve term ‘verkavelingsvlaams’ genoemd.

In Nederland zijn de verschillen tussen de standaardtaal en de supra-regionale variëteiten minder groot dan in Vlaanderen. Toch zijn er een aantal supra-regionale kenmerken die het Nederlands van bepaalde sociale groepen onderscheiden, door Stroop (1998) bestempeld als Poldernederlands.

In deze paragraaf bespreken we de belangrijkste uitspraakkenmerken van tussentaal en Poldernederlands, en gaan we in op de verspreiding van deze variëteiten en hun positie binnen het continuüm tussen standaardtaal en dialecten.

De bespreking is hoofdzakelijk gebaseerd op Geeraerts & Van de Velde (2012).