Veel voorzetsels kunnen een ruimtelijke relatie uitdrukken, zeker de korte, heel gangbare vormen, zoals in, naast en boven in (1). Ze leggen die relatie tussen twee dingen, zoals bijvoorbeeld de bomen en het bos in (1a). Een van die dingen wordt uitgedrukt door het complement van het voorzetsel (het bos in 1a) en het andere door iets anders in de zin (de bomen in 1a). Wat het complement uitdrukt, wordt ook wel het referentieobject genoemd: het fungeert als een soort baken of ijkpunt ten opzichte waarvan je iets anders kunt lokaliseren. In (1a), bijvoorbeeld, weten we waar de bomen zich bevinden, doordat in een plaats aanduidt ten opzichte van het referentieobject het bos.

Ook in (1b) en (1c) fungeert het complement van het voorzetsel als referentieobject: door middel van naast weten we waar zijn vrouw zich bevindt ten opzichte van zijn bed, en door middel van boven weten we waar de helikopter zich bevindt ten opzichte van de stad.

Het is misschien preciezer om te zeggen dat niet alleen zijn vrouw in (1b), maar de hele stand van zaken zijn vrouw zat, gelocaliseerd wordt ten opzichte van zijn bed. Hetzelfde geldt voor (1c): de stand van zaken uitgedrukt door een helikopter hing wordt gelocaliseerd ten opzichte van de stad.

Op basis van hun betekenis kunnen we de groep ruimtelijke voorzetsels onderverdelen in locatieve voorzetsels en directionele voorzetsels. In, naast en boven in (1) zijn locatieve voorzetsels: ze geven puur een locatie aan, die je je in sommige gevallen als een punt kunt voorstellen. Uit, door en naar in (2) zijn voorbeelden van directionele voorzetsels: zij drukken altijd een pad of een richting uit.