Of een infinitief als werkwoordelijke aanvulling al dan niet voorafgegaan wordt door te, is afhankelijk van het groepsvormend werkwoord (hulpwerkwoord) waarbij de infinitief aanvulling is. Meestal is er per groepsvormend werkwoord maar één mogelijkheid: infinitief met te of infinitief zonder te. Soms zijn er twee mogelijkheden, meestal samenhangend met syntactische en/of semantische factoren. Een enkele keer zijn er regionale verschillen. Deze bijzonderheden worden vermeld bij de behandeling van de desbetreffende combinaties in de volgende subparagrafen. Hieronder volgen algemene regels van syntactische aard over de weglaatbaarheid van te en enkele opmerkingen van stilistische aard.

De groepsvormende werkwoorden liggen, zitten, staan en lopen (zie [18.5.4.2]), alsmede de werkwoorden (be)hoeven (zie [18.5.4.4]) en durven (zie [18.5.4.7]), die normaal met een infinitief met te gecombineerd worden, kunnen onder bepaalde voorwaarden toch een infinitief zónder te als aanvulling krijgen. Het groepsvormende werkwoord moet als deel van een werkwoordelijke eindgroep direct aan zijn aanvulling vooraf gaan en bovendien voldoen aan één van de volgende drie voorwaarden:

We illustreren een en ander aan de hand van het groepsvormend werkwoord zitten:

Het groepsvormend werkwoord hangen (onovergankelijk), dat naar de betekenis bij zitten etc. aansluit, vormt op dit alles een uitzondering: de ervan afhangende infinitief behoudt in de regel te, ook als aan één van de genoemde voorwaarden voldaan is (zie [18.5.4.2] voor voorbeelden).

We lichten de drie hierboven genoemde gevallen toe:

Er bestaat een tendentie om een opeenvolging van twee infinitieven met te na elkaar in dezelfde zin te vermijden. De (b) -varianten van de zinnen 5, 21 en 22 zijn dan ook te verkiezen boven de (a) -varianten. Daar staat echter tegenover dat het niet mogelijk is te zonder meer weg te laten bij andere dan de hierboven genoemde groepsvormende werkwoorden, althans niet in de standaardtaal:

Voor het regionale karakter van zinnen als de laatste twee zie men respectievelijk [18.5.4.20] en [18.5.4.17/2].

Zinnen met twee infinitieven met te achter elkaar zijn ook hier theoretisch mogelijk, maar ze zijn ongebruikelijk. Zinnen als 26 t/m 28 worden dan ook stilistisch niet fraai gevonden:

In de praktijk zal men de voorkeur geven aan niet-groepsvormend gebruik van trachten in plaats van 23, waardoor de twee infinitieven met te niet meer vlak achter elkaar staan (zie 29), en een zin met een bijzin in plaats van 24, waardoor de eerste infinitief in een persoonsvorm wordt veranderd (bijv. 30); ook toevoeging van om vóór te zoals in 31 kan de zin wat natuurlijker doen klinken ( proberen is dan niet langer groepsvormend gebruikt):

Met name in gesproken taal zijn soms gevallen als de zinnen hieronder te horen waarin te bij de eerste infinitief weggelaten is: