De groepsvormende werkwoorden zien, horen en voelen kunnen gecombineerd worden met alleen een infinitief (altijd zonder te) of, wat vaker voorkomt, met een infinitief en één tot drie naamwoordelijke constituenten (zie [18.5.4.1/i]). Ruiken kan zich bij deze werkwoorden aansluiten, maar is beperkt in gebruik (zie 4). Deze werkwoorden drukken een zintuiglijke waarneming uit; ze worden waarnemingswerkwoorden (verba sentiendi) genoemd.

We illustreren een en ander aan de hand van het werkwoord horen:

De genoemde werkwoorden zijn verplicht groepsvormend:

Het getalsonderwerp van het groepsvormend werkwoord (in zin 1 ik) is niet tevens het geïmpliceerd onderwerp van de infinitief; als zodanig fungeert het lijdend voorwerp of meewerkend voorwerp van de zin. Gaat het daarbij om een naamwoordelijke constituent die uit een voornaamwoord bestaat, dan heeft dat dus de niet-onderwerpsvorm. Vergelijk 1e en 1b hierboven. Het element dat als onderwerp van de infinitief fungeert, kan expliciet in de zin aanwezig zijn (zoals in 1b en 1c: Els en in 1e: haar) of het kan aangevuld worden (zoals in 1a en 1d, bijv. Ik hoor iemand (een liedje) zingen). Het is duidelijk dat een liedje in 1d niet het geïmpliceerd onderwerp van zingen is, terwijl Els in 1b dat wel is. Dat blijkt uit het feit dat 3a mogelijk is, maar 3b niet:

Een enkele keer kan een nominale constituent op zichzelf beschouwd onderwerp én lijdend voorwerp van de infinitief zijn, zoals in:

waarin de negende'de negende kandidaat in het muziekconcours' kan zijn (geïmpliceerd onderwerp van spelen), of 'de negende symfonie (bijvoorbeeld van Beethoven)' (lijdend voorwerp vanspelen; aan te vullen onderwerp bijv.: het orkest). Context en/of situatie zullen hier vrijwel altijd de dubbelzinnigheid opheffen. Zie verder [18.5.4.1/i2].

Behalve met een infinitief kunnen zien, horen, voelen en ruiken gecombineerd worden met een lijdend-voorwerpszin, ingeleid door het voegwoord dat. Ze zijn dan uiteraard niet groepsvormend gebruikt. Er is bovendien een betekenisverschil tussen de infinitiefconstructie en de bijzin; vooral bij de werkwoorden horen en zien is dit verschil duidelijk aanwezig. Voorbeelden:

Zin 5a betekent dat de spreker Jan zelf ziet, zin 5b hoeft die betekenis niet te hebben. Als de spreker bijvoorbeeld ziet dat de badkamerdeur op slot is en reden heeft om aan te nemen dat Jan degene is die in bad zit, dan is zin 5b wel van toepassing en zin 5a niet. Zien in 5b betekent dan zoiets als 'constateren' en niet 'met de ogen waarnemen' als in 5a. Een soortgelijke dubbelzinnigheid vertonen horen en voelen; wanneer horen'vernemen' betekent en voelen'de indruk hebben', dan krijgen ze geen infinitief en is alleen een dat -zin mogelijk (de (b) -zinnen van de voorbeelden 6 t/m 8 hieronder):

In zin 6a hoort de spreker Jan wel degelijk, met zin 6b kan evenwel ook heel goed bedoeld zijn dat Jan wel eens piano speelt en dat dat de spreker ter ore gekomen is. Geheel in overeenstemming met wat we op grond van het voorgaande kunnen verwachten, zien we dat ook een zin als 8a niet acceptabel is; immers met horen kan in 8 alleen 'vernemen' bedoeld zijn.

Zien en voelen kunnen ook in de imperatief met een infinitief gecombineerd worden:

De imperatiefvorm hoor gedraagt zich enigszins anders; zie [18.5.4.9].

De gebruiksmogelijkheden van ruiken + infinitief zijn zeer beperkt. Niet alle taalgebruikers zijn het eens over de aanvaardbaarheid van een zin als:

Zonder naamwoordelijke constituent bij de infinitief kan ruiken in ieder geval niet gebruikt worden; vergelijk met 11: