Er zijn in het spellingsysteem van het Nederlands een aantal conventies die de relatie tussen de fonologische vorm en de orthografische vorm van een woord nader regelen. Zulke grafotactische regels geven aan hoe letters moeten worden gecombineerd. De fonologie voorspelt bijvoorbeeld niet dat een orthografische vorm als baaker onwelgevormd is; daarvoor is een specifieke grafotactische regel nodig, die een doublet van klinkerletters in een open lettergreep verbiedt.

In deze regels speelt het begrip ‘lettergreep’ een belangrijke rol. De orthografische lettergreep correspondeert vaak met de fonologische lettergreep (ook aangeduid als syllabe), maar niet altijd. In het woord opaatje bijvoorbeeld wordt de tweede lettergreep in de spelling als gesloten beschouwd blijkens de spelling aa voor de klinker a. De orthografische lettergreepverdeling is dus o.paat.je, hoewel de tweede syllabe open is, gezien de syllabificatie van dit woord als o.pa.tjə.

De correspondentie tussen klankvorm en orthografische vorm kan vanuit beide kanten bekeken worden. Enerzijds moeten klankvormen op een systematische manier worden gespeld. Anderzijds moet het orthografisch systeem zo zijn dat het voldoet aan de eis van terugleesbaarheid: de gesproken vorm van een woord moet ondubbelzinnig bepaald kunnen worden op basis van de orthografische vorm. Vandaar dat er orthografische regels zijn zoals het gebruik van een trema om bijvoorbeeld aan het woord ruïne de juiste klankvorm ryinə te koppelen, en niet de klankvorm rœynə. Bovendien moet de orthografische vorm leiden tot een uitspreekbare vorm. Vandaar dat een orthografische vorm als KLM alleen aan een uitspreekbare klankvorm kan worden gekoppeld dankzij de conventie dat letters kunnen worden gekoppeld aan syllaben, waardoor we ka.ɛl.ɛm zeggen.