Hieronder staan voorbeelden van de conversie van een inheems werkwoord naar een substantief, allen de-woorden:

Ook samenkoppelingen kunnen als bron van substantieven dienen. Deze nominalisaties zijn eveneens de-woorden:

Het rechterdeel van de nominalisaties in Tabel 1 komt vaak ook als zelfstandig woord voor, zoals stroom bij doorstroom. Er zijn echter ook nominalisaties van samenkoppelingen waarbij het substantief niet afzonderlijk als genominaliseerd werkwoord met de hier relevante betekenis voorkomt, zoals breng (bij inbreng), hef (bij aanhef), leg (bij aanleg), voer (bij afvoer) en was (bij aanwas).

Van den Toorn (1997: 509).

Ook prefixwerkwoorden kunnen worden geconverteerd tot substantieven. Dit type conversie komt vaak voor. In dit geval is het substantief altijd een het-woord:

Bij werkwoorden komt het voor dat ze worden geconverteerd tot substantieven in een bepaalde syntactische context, net zoals adjectieven. Het gaat hier met name om voorzetselconstituenten met de vorm aan-lidwoord-substantief en de betekenis ‘bezig zijn met iets’, zoals we die zien in aan het bier 'bezig zijn met bier te drinken' en aan de koffie 'bezig zijn met koffie te drinken'.

Bron: Booij & Audring (2018: 221).

Ook na het voorzetsel voor wordt deze conversie wel gevonden:

Woorden als die in (4) hieronder, allen het-woorden, beschouwen we niet als gevallen van nominalisatie door conversie:

De infinitiefvorm van een werkwoord kan namelijk als substantief gebruikt worden, en dus ook als nominalisatie van een werkwoord. Dit is geen conversie omdat voor een infinitief de stam van het werkwoord moet worden gesuffigeerd met -en, en bovendien het werkwoordelijk karakter van de infinitief in veel gevallen nog aanwezig is.

Het deels werkwoordelijke karakter van infinitieven komt tot uiting in de mogelijkheid om in naamwoordelijke constituenten met zo'n infinitief als kern een zinsdeel op te nemen dat alleen met werkwoorden combineert. Dat is te zien in de volgende zinnen, waarin de infinitief combineert met een bijwoord (gemakkelijk, snel) in plaats van met een adjectief (dan zou het woord op -e uitgaan, zie (6)):

Om een bijwoord te kunnen gebruiken, is de aanwezigheid van een werkwoord (bewaren, optreden) vereist, en het optreden van een bijwoord in deze zinnen bewijst dus het (deels) werkwoordelijk karakter van de infinitief. Het tegelijk ook substantivische karakter van de infinitief blijkt dan weer uit de verbuiging van het adjectief snel tot snelle in zin:

Sommige van deze infinitieven komen ook als concreet substantief voor, bijv. (het) eten, (het) drinken, (ons) schrijven in de volgende zinnen:

In dat gebruik hebben infinitieven hun werkwoordelijk karakter verloren. Dit zijn geen gevallen van conversie maar van lexicalisatie van een bepaalde vorm van een werkwoord tot substantief.