In constructies bestaande uit de woorden een van de (in formele taal een der) en een meervoudig substantief, voornaamwoord of telwoord is niet altijd zonder meer duidelijk waar de persoonsvorm uit de betrekkelijke bijzin bij moet aansluiten.

Er bestaat bijvoorbeeld een verschil tussen de volgende zinnen:

In 1 is sprake van een uitbreidende bijvoeglijke bijzin bij de naamwoordelijke constituent een van de studenten (na die constituent komt een komma). De betekenis van de hele zin is te omschrijven als 'van de studenten werd er een voor dit werk uitgekozen, en die kon goed met een pc omgaan' (of dat laatste de reden voor de uitverkiezing was, wordt in het midden gelaten). De persoonsvorm richt zich hier naar een en kan dus alleen maar enkelvoud zijn. In 2 staat een beperkende bijvoeglijke bijzin bij studenten; de betekenis is te omschrijven als 'van de studenten die goed met een pc konden omgaan, werd er een voor dit werk uitgekozen' (dit impliceert dat het kunnen omgaan met een pc een vereiste was: de andere studenten kwamen helemaal niet in aanmerking); de persoonsvorm staat in het meervoud. Toch is een enkelvoudige persoonsvorm ook in de beperkende interpretatie van de zin niet onmogelijk, al wordt dit niet door iedereen aanvaardbaar geacht:

De betekenis kan hier omschreven worden als: 'van de studenten werd er een die goed met een pc kon omgaan, voor dit werk uitgekozen' (niet zomaar willekeurig een). Het betekenisverschil tussen 2 en 3 mag dan misschien subtiel zijn, de aandacht wordt in 2 meer op de groep, in 3 meer op het individu gevestigd (een van de studenten = 'een student'; ook in 1 heeft de naamwoordelijke constituent deze betekenis). Vergelijkbare voorbeelden zijn:

Gelet op het betekenisverschil tussen de (a) - en de (b) -zinnen hoeft er geen bezwaar gemaakt te worden tegen het gebruik van een enkelvoudige persoonsvorm in zulke beperkende bijzinnen.

Een 'individuele' (i.e. niet-collectieve) interpretatie zoals hierboven bedoeld, ligt overigens soms minder of zelfs niet voor de hand, met name niet bij een aanwijzend voornaamwoord met vooruitwijzende functie (zie bijv. 7). Toch komen ook in dat geval zinnen met een enkelvoudige persoonsvorm in de praktijk frequent voor. Voorbeelden zijn:

In de bovenstaande (b) -voorbeelden is de betekenis van de naamwoordelijke constituent in kwestie immers niet 'een degene', 'een laatste', 'een eerste ding' of 'een weinige' (wel mogelijk zou zijn in plaats van 8b: de laatste die..., en in plaats van 9b: het eerste ding dat...).