In woorden die uitgaan op de suffixen -aard, -aardig en -achtig is de spelling van de stam gelijk aan die van het corresponderende zelfstandig woord. Zo krijgen we spelvormen als lafaard, boosaardig en reusachtig, en een contrast in de spelling van geel tussen geelachtig en gelig. Bij woorden met het suffix -achtig strookt dit met het feit dat dit suffix een zelfstandig prosodisch woord is, en er daarom een syllabegrens valt direct voor het suffix. Daarom is de eerste syllabe van geelachtig een gesloten syllabe. Ook het suffix -aardig kan als een zelfstandig prosodisch woord worden opgevat. In een woord als kwaadaardig kan er een syllabegrens vallen na de d van kwaad-, en deze d wordt dan als t uitgesproken. Maar een uitspraak met een d is ook mogelijk, hetgeen suggereert dat dit suffix niet altijd als een zelfstandig prosodisch woord wordt geïnterpreteerd. Het suffix -aard vormde historisch het tweede deel van een samenstelling, met vroeger de vorm hard. Dat woorden met dit suffix als samenstellingen worden gespeld, is dus een effect van het Beginsel van etymologie, want er valt in het huidig Nederlands geen syllabegrens meer direct voor -aard. Dat zien we aan een woord als wreedaard dat wordt gesyllabificeerd als wre.daard, met een stemhebbende d aan het begin van de tweede syllabe. Dit laat zien dat er geen Finale verscherping plaatsvindt, en de d van de stam wred dus niet aan het eind van een syllabe staat.

In verkleinwoorden wordt de lettergreep voor het suffix -tje als gesloten beschouwd, hoewel dat fonologisch gezien niet het geval hoeft te zijn. De klinkertekens worden dan verdubbeld om te voorkomen dat woorden verkeerd gelezen worden:

Zo kan het verschil tussen woorden als katje en kaatje worden gespeld. Als het verkleinwoord wordt afgebroken aan het eind van een regel, vindt deze afbreking plaats op de grens tussen stam en suffix, en dan moet weer een enkele letter gespeld worden, zoals in mama-tje.