Een schijnbare uitzondering op de regel van de ondoordringbaarheid van werkwoordelijke eindgroepen vormen constructies zoals in de (b)-zinnen van de volgende twee paren. Vergelijk:

In 1a en 2a zijn respectievelijk proberen en menen groepsvormend gebruikt, dat wil zeggen dat deze werkwoorden samen met het zelfstandig werkwoord en eventuele andere (hulp)werkwoorden (te komen in 1a en te moeten zeggen in 2a) de tweede pool van de zin uitmaken. Niet-werkwoordelijke elementen zoals in de tuin of ook wat gaan daaraan vooraf en staan in het middenstuk. In de respectieve (b)-zinnen daarentegen zijn proberen en menen niet groepsvormend gebruikt, maar worden ze gecombineerd met een beknopte bijzin. (Zie voor het al dan niet groepsvormend gebruik van werkwoorden [18·5·1·2].) Er is hier derhalve geen sprake van doorbreking van de tweede pool: deze bevat slechts één werkwoord.

Ook gevallen als de volgende (b)-zinnen kunnen als schijnbare doorbreking opgevat worden:

Zinnen als 3b en 4b komen voor in informele, gesproken taal. Ze kunnen beschouwd worden als constructies waarbij de spreker tijdens het productieproces na het uitspreken van het onderwerp van de bijzin (het tweede hij in voorbeeld 3 en de minister in 4) ongemerkt overgaat op een zin met hoofdzinsvolgorde. In die zin is de vóór-pv (wilde, respectievelijk weet) dan dus de eerste pool en de werkwoordelijke aanvulling daarbij (fotograferen, respectievelijk te kiezen) de tweede pool. Ze zijn dus te beschouwen als een soort overloopconstructie (vergelijk [21·2·5]).