Een aantal adjectivische samenstellingen bestaat uit twee uitheemse morfemen (ontleend aan de klassieke talen Grieks en Latijn) die geen zelfstandig woord vormen. Ze worden als confixen aangeduid. We noemen dit type samenstelling neoklassieke samenstellingen. Voorbeelden zijn de volgende adjectieven

De hoofdklemtoon ligt bij deze woorden op het tweede deel.

De betekenis van dergelijke samenstellingen kan niet zonder meer achterhaald worden op basis van de betekenis van de samenstellende delen, omdat de gebruikte morfemen geen woorden zijn, en we dus geen directe toegang hebben tot hun betekenis. Dat wil niet zeggen dat er geen indicaties zijn voor de betekenis van zulke componenten. Zo zijn er meerdere woorden die met hydro- beginnen. Als de betekenis van één of meer ervan bekend is, kan de betekenis ‘water’ van dit confix wel door de taalgebruiker achterhaald worden. In Van Dales Groot woordenboek van het hedendaags Nederlands vind je dan ook een lemma als hydro- ‘water’ naast de lemmata voor woorden die met het confix hydro- beginnen. Ook een eindconfix als -morf heeft een lemma in dit woordenboek, met de betekenisomschrijving ‘met de vorm van’. Het treedt op in adjectieven als amorf, antropomorf en isomorf.

Er zijn ook neoklassieke samenstellingen waarbij het linkerdeel een confix, en het rechterdeel een woord is, zoals:

Sommige adjectieven op -isch met twee uitheemse morfemen kunnen beschouwd worden als afleidingen van neoklassieke nominale samenstellingen. Vergelijk:

Hierbij gaan we ervan uit dat het suffix -ie aan het eind van de nominale samenstellingen is vervangen door het suffix -isch.