|
Andere gebruikswijzen van laten
|
[ 18·5·4·10·iii ]
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Ook in de hier beschreven gevallen wordt laten gecombineerd
met een infinitief zonder te. Door de syntactische beperkingen
van de constructies is over het groepsvormende karakter geen uitspraak te
doen.
Een heel eigen gebruikswijze van laten kunnen we aantreffen in constructies die verwantschap vertonen met die met kijk of hoor (zie  ). Het betreft zinnen die met laat of laten
beginnen, meteen gevolgd door het geïmpliceerd onderwerp van de infinitief.
Is het geïmpliceerd onderwerp een persoonlijk voornaamwoord, dan kan altijd de onderwerpsvorm gebruikt worden. Voor de tweede persoon is dit verplicht (zie voorbeeld (14) hieronder). Voor de derde persoon kan zowel de onderwerps- als de niet-onderwerpsvorm gebruikt worden (zie bijv. (5) en (6)), voor de eerste persoon eveneens, maar de niet-onderwerpsvorm is in dit geval als formeel taalgebruik te beschouwen (zie (2), (4) en (10)). Voor het getal van het vervoegde werkwoord geldt het volgende. De enkelvoudsvorm laat is verplicht als het geïmpliceerd onderwerp van de infinitief een persoonlijk voornaamwoord (onderwerpsvorm) in het enkelvoud of een niet-voornaamwoordelijke constituent in het enkelvoud is (zie respectievelijk bijv. (1) en (7) hierna) en eveneens als het een persoonlijk voornaamwoord in de niet-onderwerpsvorm is, ongeacht of dit enkelvoud of meervoud is (zie bijv. (4) en (6b); de enkelvoudsvorm kán gebruikt worden als het geïmpliceerd onderwerp meervoud is en geen voornaamwoord (zie 8b)). De meervoudsvorm laten is verplicht als het geïmpliceerd onderwerp een meervoudig persoonlijk voornaamwoord in de onderwerpsvorm is (zie bijv. (3) en (6a)); hij kán gebruikt worden bij een niet-voornaamwoordelijk meervoudig geïmpliceerd onderwerp (zie (8a)). Naar de betekenis zijn er drie groepen te onderscheiden:
|
