Het gebruik   [ 5·2·3·2 ]   1 De vorm ikke behoort tot het informele taalgebruik. Hij komt vooral in de taal van kinderen voor, maar ook wel daarbuiten, met name om emotionele nadruk aan te geven. Voorbeelden: (1) (Moeder: ) Wie wil er een gebakje?      (Kind: ) Ikke!   <informeel> (2) A: Dat moet jij maar eens even doen.      B: Ikke?!   <informeel>   2 In afwijking van het algemene gebruik kunnen de meervoudige vormen ook naar één enkele spreker verwijzen. Dit gebeurt in de volgende gevallen: [a]  in bijzonder taalgebruik van hoogwaardigheidsbekleders bijv. koningen, pausen);      Men noemt deze stijlfiguur majesteitsmeervoud (pluralis majestatis). In dit geval wordt altijd de volle vorm gebruikt. Een voorbeeld is: (3) Wij, Beatrix, koningin der Nederlanden...   <formeel> [b]  in formeel taalgebruik ter vermijding van de ik-vorm;      Men noemt dit gebruik, dat vroeger meer voorkwam dan tegenwoordig, wel bescheidenheidsmeervoud (pluralis modestiae). Een voorbeeld is: (4) Zoals we hierboven reeds aantoonden, is dit criterium onbruikbaar.   <formeel> Doordat de schrijver of spreker zich identificeert met de lezer of toegesprokene - om een als minder discreet aangevoelde directe aanspreking te vermijden - kan het voornaamwoord van de eerste persoon in feite de functie van een voornaamwoord van de tweede persoon gaan vervullen, bijv.: (5) Zoals wij in zagen...   <formeel> (6) We hebben zojuist gehoord dat...   <formeel> [c]  in situaties met een paternalistisch (of maternalistisch) karakter;      Ook hier komt het gebruik van we (eerder dan het beklemtoonde wij) met de functie van een voornaamwoord van de tweede persoon voor, bijv.: (7) (moeder tot een klein kind: ) Nu gaan we lekker slapen. (8) (verpleegster tot een patiënt: ) Wat hebben we nou gedaan? Al het eten laten staan? [d]  in informeel taalgebruik;      In dit geval kan we ( geen wij ) voor ik gebruikt worden, bijv.: (7) Kom, we zullen maar weer eens opstappen. (we = 'ik')   <informeel> Voor we met een algemene, vage referentie (= 'men'): .