Het wederkerend voornaamwoord verwijst naar een getalsonderwerp   [ 5·3·3·2·ii·1 ]   In enkelvoudige zinnen is de verwijzing zonder meer duidelijk, bijv.: (1) Pieter verdedigde zich goed. (zich = Pieter) In samengestelde zinnen verwijst het wederkerend voornaamwoord naar het onderwerp van de (romp- of bij)zin waarin het voornaamwoord voorkomt, bijv.: (2) Johan vond dat Pieter zich goed verdedigde. (zich = Pieter) (3) Johan beklaagde zich erover dat Pieter hem niet goed verdedigde. (zich = Johan) In (3) kan het persoonlijk voornaamwoord hem niet naar Pieter verwijzen; in dat geval zou een wederkerend voornaamwoord verplicht zijn; hem kan wel naar Johan verwijzen (onderwerp van de rompzin) of eventueel naar iemand anders, als context en/of situatie daar aanleiding toe geven. In de hieronder gegeven voorbeelden wordt er steeds van uitgegaan dat een persoonlijk voornaamwoord een verwijzende functie heeft binnen de (samengestelde) zin. Een ander voorbeeld: (4a) Leentje zei dat Lotje zich pijn gedaan had. (zich = Lotje) (4b) Leentje zei dat Lotje haar pijn gedaan had. (haar = Leentje)