Kunnen   [ 18·5·4·4·ii·a ]   Het eigenlijk-modale werkwoord kunnen geeft meestal aan dat het in de zin uitgedrukte volgens de spreker of schrijver mogelijk is; dikwijls wordt wel toegevoegd: (1) Jan kan wel verhinderd zijn. (2) Het kon wel eens te laat zijn. (kon = 'zou kunnen') Met een negatie erbij drukt kunnen een onmogelijkheid (' dwingende noodzaak dat niet...') uit, bijv.: (3) Hij kan het niet gedaan hebben. Een enkele maal heeft het eigenlijk-modale kunnen een concessieve functie (vergelijk mogen onder d, 1), bijv.: (4) Ze kan vertellen wat ze wil, ze krijgt toch haar zin niet. Een voorbeeld van een irrealiszin is: (5) Ik had al veel eerder thuis kunnen zijn, (als er niet weer een file gestaan had.)